Μικροαστική οικογένεια της Θεσσαλονίκης. Πατέρας και μάνα δούλευαν και τα παιδιά σχολείο. Κατοικούν σε δικό τους σπίτι στην Τούμπα. Τα παιδιά μικρά και πρέπει κάποιος, μάλλον κάποια, να τα φροντίζει όσο λείπουν οι γονείς. Η Χαλκιδική, πάμπτωχος νομός της Ελλάδας την εποχή εκείνη, τροφοδοτούσε με παραδουλεύτρες τα μίκρο- και μέσο-αστικά σπίτια της πόλης.
Για τα μεγαλοαστικά δεν ξέρω να σας πω. Πέρασαν από το σπίτι μας πολλά κορίτσια που κάθε φορά έφευγαν όταν παντρευόντουσαν.
Έτσι λοιπόν έφυγε η Γεωργία και ήρθε η Αργυρούλα. Χωριατάκι με τα όλα της. Με τα κιλάκια της, με τις χειλάρες της, με τις ........ της, με όλα τα ωραία της. Και η μάνα μου έλεγε, για χρόνια μετά, πόσο δυνατή και δουλευταρού ήταν. Ήταν καλό κορίτσι, δεν ήταν κανένα τσουλάκι. Όλα αυτά τα έλεγε η μάνα μου και γενικά το παίνευε το κοριτσάκι.
Στην αρχή της εφηβείας μου της ........ ......όταν παίζαμε. Τι να πω… και αυτή ήταν καμιά επταετία μεγαλύτερή μου. Και σαν παιδί δεν είχε παίξει. Έτσι παίζαμε στα πρώτα χρόνια αθώα παιχνιδάκια. Μετά άρχισα να της ....... και αυτή στην αρχή με κορόιδευε αλλά με τον καιρό της άρεσε. Εδώ πρέπει να πω ότι παράλληλα έκανε παράπονα σε μια θεια μου ότι την ........., αλλά αυτό το έμαθα χρόνια μετά.
Την κυνηγούσα και όταν την στρίμωχνα την έριχνα κάτω και μετά ξάπλωνα από πάνω της και έπαιζα με .......
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ